Rock Hard Festival : 2η μέρα (13/9 - Τεχνόπολη)

Candlemass- Gus G. - Heavens Gate - The Crypt - Batlleroar

Την επομένη, δυστυχώς λόγω οικογενειακών υποχρεώσεων, έχασα τους 2 πρώτους Battleroar & The Crypt. Παρολαυτά είμαι σίγουρος ότι τα παιδιά όργωσαν επί σκηνής γιατί έχοντας δει τους Battleroar μερικές φορές απ’την αρχή της καριέρας τους, είναι πάντα δεμένοι, καλοπροβαρισμένοι και αποδίδουν τέλεια το βάρβαρο, πολεμικό epic metal τους!

Όσο για τους The Crypt, δεν ήξερα καν την ύπαρξη της μπάντας πριν το φεστιβάλ και απλά αναρωτήθηκα τι κονέ είχαν και έπαιξαν πάνω από μια γνωστή μπάντα του χώρου που μετράει ήδη 25 χρόνια ζωής και 5 albums. Για την ιστορία ρώτησα και έμαθα ότι απέδωσαν αξιοπρεπέστατα το θεατρικό heavy rock που παίζουν.

Μ’αυτά και μ’αυτά φτάνω εντέλει στο συναυλιακό χώρο λίγο πριν βγει στη σκηνή το προσωπικό σχήμα του Sascha Paeth, οι Masters of Ceremony (οι ποιοι;;;;;) και με το που σκάνε στο σανίδι ξεκινά το μεσαιωνικό βασανιστήριο……παίζουν ένα αδιάφορο, κλισαρισμένο, overproduced πλαστικό heavy/power με τη….Sansa Stark στη φωνή…..και πολύ ασχοληθήκαμε γιατί ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ μετά από 30+ χρόνια αναμονής αποκαταστάθηκε η χαμένη αρμονία στο Σύμπαν! Οι 3 εκ της κλασικής σύνθεσης των Γερμανών power metal θρύλων Heavens Gate, πλαισιωμένοι απ’τον τραγουδιστή των Firewind, μας κέρασαν 6 ΥΜΝΟΥΣ απ’τους 2 πρώτους ΘΕΪΚΟΥΣ δίσκους! Μπάσιμο-ΒΕΝΤΟΥΖΑ με in control με τη μπάντα σε δαιμονισμένη φόρμα και…..δε πιστεύαμε στ’αυτιά μας και στα μάτια μας!!!!

Σαν να μπήκαμε σε χρονομηχανή που μας πήγε 30 χρόνια πίσω (δε μας άφηνε και κει καλύτερα…). Συνέχεια του power metal ολοκαυτώματος με we got the time, path of glory, gate of heaven, livin’ in hysteria, can’t stop rockin’ και από κάτω ζούσαμε το απόλυτο υγρό όνειρο μιας που μιλάμε για απωθημένο ζωής που ούτε στις πιο κουζουλές μας ονειρώξεις δε πιστεύαμε ότι θα το ζούσαμε!!! Χωρίς υπερβολή ήταν το πιο ηδονικό live φιξάρισμα της ζωής μου και το κερασάκι ήταν ότι και οι ίδιοι ήταν τέρμα ορεξάτοι και απέδωσαν τα μέγιστα χωρίς την παραμικρή υποψία αρπαχτής. Κρίμα μόνο που, όπως όλα τα όνειρα, έτσι και αυτό δε κράτησε πολύ και μας αποχαιρέτησαν αφήνοντας μας με μια γλυκόπικρη αίσθηση, αφενός γιατί σίγουρα έλειψε ένα neverending fire και ένα empty way to nowhere, και αφετέρου γιατί δυστυχώς….that’s all folks όπως μάθαμε εκ των υστέρων χωρίς επίσης να υπάρχει περίπτωση για reunion. Μετά απ’αυτή τη συναυλιακή μυτιά κοκαΐνης ΤΙ ΑΛΛΟ ΝΑ ΔΕΙ ΚΑΝΕΙΣ;;;

Έτσι σκέφτηκα και γω και έχοντας δει ήδη 2-3 φορές τον κατά τ’άλλα συμπαθέστατο Gus G, αποφάσισα με τον κολλητό να πάρουμε μια ανάσα οπότε και βγήκαμε έξω για τις κλασικές περιπτερόμπυρες και το πατροπαράδοτο άραγμα στην πλατεία με τους συνμεταλλάδες.

Μετά την συναυλιακή “σιέστα” και την προβλεπέ καβλάντα με έτερους μπυροκάφρους, επιστροφή στον πολυχώρο και, έχοντας δει Candlemass με Messiah στο παρελθόν, πάνω κάτω ήξερα τι να περιμένω….κούνια που με κούναγε μάγκες…..ειλικρινά με ΤΙΠΟΤΑ δε θα μπορούσα να διανοηθώ ότι θα βίωνα αυτή τη Μ Ν Η Μ Ε Ι Ω Δ Η-για να το θέσω ψύχραιμα-εμφάνιση των Σουηδών αρχόντων του επικού doom metal! Χαλαρά μιλάμε για το ΚΑΛΥΤΕΡΟ metal live της χρονιάς που διανύουμε, μαζί με το εξίσου θεϊκό του King Diamond στη Μαλακάσα. Τα υπόλοιπα είναι να’χαμε να λέγαμε….the well of souls με καπάκι dark are the veils of death και οι 7 δαιμονικές πύλες άνοιξαν διάπλατα! Η μπάντα σε ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ φόρμα με ΤΕΡΑΣΤΙΟ ογκώδη ήχο μεγατόνων και έναν ΠΕΛΩΡΙΟ απ’όλες τις απόψεις Messiah Marcolin με larger than life απόδοση, ερμηνεία και σκηνική παρουσία σαν να μη πέρασε μέρα από τότε! Old school doom λιτανεία με mirror mirror, darkness in paradise, bewitched με το κοινό από κάτω να παραληρεί γκαρίζοντας τους στίχους!!!

Συνέχεια με τον ορισμό του doom, Samarithan, με το black dwarf απ’το album της τοτε σύντομης επανασύνδεσης με Messiah και κατόπιν τα μαγικά crystal ball & a sorcerer’s pledge πριν φύγουν/επιστρέψουν για το encore όπου δε θα μπορούσε να λείπει το ΚΑΡΑΚΛΑΣΙΚΟ-σήμα κατατεθέν τους at the gallows end στο οποίο και οι νεκροί σηκώθηκαν και τραγουδούσαν! Έκλεισαν ιδανικά με το θρηνητικό solitude αφήνοντας μας με τα….φρύδια στο χέρι! Προσωπικό παραπονάκι που δεν έπαιξαν νότα απ’το αγαπημένο μου album Tales of Creation (ένα under the oak ή έστω ένα dark reflections βρε αδερφέ…), αλλά λίγη σημασία έχουν αυτά όταν έχεις βιώσει μια τέτοια αξέχαστη live εμπειρία!

Όπως ακριβώς και με τους Heavens Gate, ο μεταλλικός λαός απαιτεί REUNION ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ!!!!!

Εν κατακλείδι…κατά την ταπεινή μου γνώμη, η 1η φεστιβαλική προσπάθεια του RockHard στέφθηκε από επιτυχία όσον αφορά την επαγγελματική διεξαγωγή, την ομαλή ροή του προγράμματος, την σε γενικές γραμμές σωστή οργάνωση και την αδρή προσέλευση του κόσμου (ΚΑΙ από εξωτερικό) ειδικά τη 2η μέρα. Ήταν όλα τέλεια; Όχι. Υπήρξαν λαθάκια; Προφανώς και ναι αλλά όπως είπαμε είναι η 1η τους προσπάθεια όπου είμαι σίγουρος ότι τα όποια “κακώς κείμενα” θα απομονωθούν και θα διορθωθούν στο μέλλον αν, Lemmy & Dio θέλοντος, το φεστιβάλ του RockHard επαναληφθεί και γίνει θεσμός.

Στο τέλος της ημέρας σημασία έχει να περνάμε καλά, να συλλέγουμε αξέχαστες εμπειρίες και να βιώνουμε δυνατές συναυλιακές συγκινήσεις. Καλή αρχή μάγκες……’til next time!!!